دومین سفر تو به شیراز

29 مرداد وقتی چمدون سفر رو میبستم هرچی وسایل تو رو توش میزاشتم همش اونا رو بیرون میکشیدی گریه میکردی میگفتی مال خودشه یعنی مال خودم 😁خلاصه منم سرگرمت میکردم و قایمکی اونا رو تو چمدون میزاشتم،خلاصه وقت رفتن رسید به کلی ترافیک رسیدیم فرودگاه تو هم خواب و بیدار بودی ولی بیشتر درگیر خواب بودی و نشد درست و حسابی هواپیما ببینی،وقتی رسیدیم شیراز بر عکس تصورم تو روی خوش به همه نشون دادی و تو خونه آقاجون ضامن کلی ورجه ورجه میکردی و عشق پله بودی که بالا و پایین بری و من همش دنبالت بودم...
خلاصه اونجا با فامیلای درجه یکت آشنا شدی و کلی همشون رو دوست داشتی،الهی من فدای دل مهربونت بشم که اینقدر مهربونی،خلاصه با پسر و دختر عمه دایی عمو خاله آشنا شدی کلی همشون رو دوست داشتی یه دل سیر تو طبیعت چرخیدی و انرژی خالی کردی و گرفتی،روزای خوبی بود و تو کلی خوش گذروندی،الهی دلت همیشه شاد باشه،اونجا فامیلای یه کم دور تر که درست از سن و سالت خبر نداشتن میگفتن این بهش میخوره بالای دو سال باشه ماشاءالله بزرگتر از سنشه،خدا حافظت باشه نفسم،خلاصه موقع برگشت به تهران دیدم صورتت ورم کرده کلی نگرانت شدیم و بهت استامینوفن دادیم،و کمی آروم شدی و اماااااا....
امان از  اون روز که سوار هواپیما شدیم و ارتفاع بی رحمانه درد دندون تو رو به اوج خودش رسونده بود طوری که تو با اون همه صبر و استقامت از پا در اومدی و فقط جیغ میزدی از درد ،الهی عمر و زندگیم و جوونیم فدای یه تار موهات بشه خوشکلم ،خلاصه ما هم ناراحت و دلواپس بودیم،بالاخزه هواپیمای قول پیکر و بی رحم فرود اومد و پیاده شدیم،خونه رسیدیم ساعت12 شب بود هر چی تلاش کردیم جای پیدا کنیم و تو رو اونجا ببریم اما نشد،استامینوفن بهت دادیم کمی آروم شدی و خوابیدی،ظهر فرداش رفتیم دکتر و گفتن شیر شب باعت خرابی دندونات شدن و باید درست شن،اونم باید بیهوش شی چون کوچولو بودی و نمیزاشتی با بی حسی جلو برن،اینو شنیدم دلم ریخت و دنیا رو سرم آوار شد،اما چاره چی بو به جز کنار اومدن با شرایط برای به آرامش رسیدن حال پاره ی تنم...